Профессор:

— 1564 йили нима бўлган?

Талаба:

— Шекспир туғилган.

Профессор:

— 1565 йилда-чи?

Талаба:

— Шекспир бир ёшга тўлган.

Йўл ёқасида катта эълон тахтаси турибди ва унда катта-катта ёзув бор: «Ҳайдовчи, оқ йўл!»

Худди шу тахта ўрнатилган устуннинг пастроғида кичикроқ эълон: «Кўприк бузиб ташланган».

— Иккала тишингиз ҳам қаттиқ шамоллаган. Олиб ташлаш керак.

— Қанча бўлади?

— Бир юз эллик минг.

— Икки дақиқада бир юз эллик минг тўлайманми?

  — Хоҳласангиз, жуда секин-секин суғуришим мумкин.

— Мен устингиздан шикоят қиламан! Куяга қарши берган дорингиз ҳеч нарсага ярамас экан. Куя уни ҳузур қилиб еяпти.

— Унда ҳаммаси жойида экан. Куя дорини ейиш билан банд бўлса, кийим-кечак билан мутлақо иши бўлмайди.

— Менга қара, оғайни, мендан юз минг сўм қарзинг борлиги эсингдами?

— Эсимда. Мана, қара, ён дафтаримга катта-катта ҳарфлар билан ёзиб ­қўйибман.

— Кўрдим.

— Агар шунақа эслатавериб жиғимга тегаверсанг, умуман ўчириб ташлайман.

Суғурта агентлигида:

— Айтинг-чи, хизматингиз ишончлими, тўловни вақтида тўлайсизларми?

— Албатта. Мана, масалан, ўтган ҳафтада бир эркак тўққизинчи қаватдан йиқилиб тушди. У иккинчи қаватга етгунча биз хотинига суғурта пулини тўлаб бўлдик.

Касалхонада ётган икки эркак суҳбатлашмоқда.

— Касалхонага қандай тушиб қолдингиз? — сўради бири иккинчисидан.

— Томдан йиқилиб тушдим.

— Минг лаънат! Сен экансан-да менинг бошимга тушган!!!

«Маршрутка»да кетаётган йўловчилардан бири ҳайдовчига дебди:

— Ана шу тўхтаб турган «Matiz»нинг орқасида тўхтатиб юборинг!

Шу заҳоти «Matiz» юра бошлабди. Ҳайдовчи йўловчига қараб:

— «Matiz»нинг ортидан қувлайверайми? — дермиш.

Қишлоқдан келган икки йигит шаҳар автобусига чиқиб, ҳайдовчидан сўраётганмиш:

— Шу автобусда Жисмоний тарбия институтига бора оламанми?

Ҳайдовчи:

— Йўқ, — дебди.

— Мен-чи, мен бора оламанми? Ҳужжат топширишим керак эди-да, — дермиш иккинчиси.

Судья хотини чўкиб кетган эркакни сўроқ қилмоқда:

— Нега хотинингизни чўкиб кетаётганини била туриб, қутқаришга шошилмадингиз?

— Мен уни чўкаётганини билмадим. Ҳар доимгидек бақирди-да!..

Бемор ётган палатага кирган врач, унга қараб:

— Сиз ўлим тўшагида ётибсиз... — деса, бемор сакраб ўрнидан туриб:

— Дарров тўшагимни алмаштиринглар-чи, — дермиш.

Эр уйига қайтса, хотини тўкин дастурхон безатиб, унга торт қўйибди. Тортни устида 20 дона шам турган экан. Эри ҳайрон бўлиб:

— Кимни туғилган куни? — сўрабди. Хотини зардали овозда:

— Пальто оберганингизга 20 йил бўлди! — дермиш.

— Мендан юз минг сўм қарзинг борлиги эсингдами?

— Эсимда. Мана, қара, ён дафтаримга катта-катта ҳарфлар билан ёзиб қўйибман.

— Кўрдим.

— Агар шунақа оҳангда эслатаверсанг, бутунлай ўчириб ташлайман!

Болакай дадасига деди:

— Дада, биз қачон жаҳон чемпионатига чиқамиз?

Дадаси бошини қашиб туриб:

— Болам, рақиб томон адашиб, ўз дарвозасига гол урганда, албатта, жаҳон чемпионатига чиқамиз... — деди гап тополмай.

Терговчи гувоҳни сўроқ қилмоқда:

— Сиз жабрланувчи Ҳамидни дўппослашаётганини кўра туриб, ёрдам бермай, индамай ўтиб кетгансиз...

— Нима қилай? Менсиз ҳам ўзлари жуда яхши уддалашаётганди-да!