Энг йирик ва бақувват қушлардан бири бўлган бу қуш қадим замонлардан буён гўзаллик ва севги, поклик ва нафислик рамзи ҳисобланади. Қадимги ривоятлардан бирида бу ажойиб гўзал қуш ўз ўлими олдидан қўшиқ куйлаши ҳақида ҳикоя қилинади.

Бу дарахт Африка шимолида шу ерлик халқнинг озуқага, қурилиш материалларига, қисқаси, кун кўриш учун зарур нарсаларга бўлган эҳтиёжини қондиради. Саҳрои кабирнинг айрим вилоятларида унинг меваси ҳамон пул вазифасини ўтаб келмоқда.

Олимларнинг таъкидлашича, у мустаҳкамлиги жиҳатидан пўлат симга ўхшайди. Уни узиш қийин бўлиб, 1 квадрат миллиметрини узиш учун 50 килограмм куч сарфланиши керак экан.

Халқ орасида шундай гап бор: ҳаттоки катта тажрибага эга бўлган уста-дурадгорлар ҳам уни ўзига бўйсундира олмайди. У дурадгорларнинг ашаддий душмани ҳисобланади, уларнинг ишига халақит беради.

Уларнинг ҳар бирига қуйидаги таърифлар берилган: рўзғорнинг қассоби ва баққоли; оиланинг табиби; қизларнинг сепи; қозоннинг ёғи; қориннинг белбоғи; иморатнинг суяги, қозон олови; ҳам оби ёвғон, ҳам дори-дармон.